هومن عزیزی

من مهاجرم
پوستی سفید دارم      که با تغییر مد     دیگر قشنگ نیست
چشم هایی آبی         که با تغییر کشور     دیگر معمولی ست
و شعرهایی            که با تغییر زبان        دیگر نیازی به پاکنویس ندارند
من مهاجرم و پلیس ها       قدرم را خوب می دانند
کله ی سیاه مهاجران را     ...     مرا ....
                                          زیر ِ پوتین هاشان نگه می دارند
                    و صورت شان      در لنز دوربین          لبخند بشردوستانه می زند
من مهاجرم
دست هام را از پشت می بندند      در بیــمارستان
و سرمم را      به تخم چشم هام     تزریق می کنند
دود از سیاهی سرم بلند می شود
از سیاهی که چشمم می رود
سیاهی که روزگار ...
 
من مهاجرم
           و پیوندهای محکمی با تاریخ دارم
بخشی در موزه است
و بخشی     جای دست هایم      بر سنگ های معابد و کاخ ها